Ты анёл, што спусціўся з нябёсаў,
Каб надзеяй мяне акрыліць.
Твае вочы і русыя косы,
Нібы лёсу празрыстая ніць.
Ёй сатканыя думкі і вершы.
Яна – вобраз Айчыны маёй.
Для мяне той анёл самы лепшы,
Самы светлы анёл над зямлёй.
І для Вас я прызнаюся шчыра,
Што яму абавязаны ўсім.
Бо анёл маіх вершаў – жанчына, -
Ад яе я набраўся тых сіл,
Што мяне суцяшаюць у скрусе
І ў пануры, нярадасны час
Мой анёл, як той прыпяцкі бусел,
Залятае у мроі да Вас.
Жанчыне
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114031305119
Свидетельство о публикации №114031305119
Рецензии