Маё жыццё, бы адзінокі востраў
Нязбытных мар, няспраўджаных надзей…
Любіць Радзіму – гэта ж вельмі проста,
Складаней трапіць у віхор падзей,
Узняцца ў неба вольнакрым птахам
І для нашчадкаў песню праспяваць,
З якою мой народ кахаў і плакаў,
Калі ішоў за Волю паміраць.
Як мала нас сягоння засталося
Нашчадкаў крывічоў, дрыгавічоў…
У вочы пазірае сумна восень
І птахам дзён сядае на плячо.
Нам не спяваць халоднаю зімою,
Бо там гучаць завеяў галасы.
Я птаха не пушчу ў мароз на волю,
Сагрэю песню сябра да вясны.
Адзiнокi вострау
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114031304835
Свидетельство о публикации №114031304835
Рецензии