Ізноў вясна малюе мне жыццё
Птушынай песняй, квеценню прыроды.
Я рады ёй, счаслівы, бы дзіцё,
Што зведала крупінку асалоды.
Гатовы з кожнай кветкай сябраваць,
І матыльку – гарэзніку ўсміхацца.
Вясна мяне наўчыла песні граць
І на арэлях з ветрам калыхацца.
Люблю яе, бо сам – вясновы сын.
Мне з ёй, бы з маці, хораша і светла.
Складаю свае вершы для вясны,
Каб каласіла жыта маё ў лета.
Каб новы дзень быў не апошнім днём,
А цыклам тым паміж зімой і летам.
Капае восень бульбу, вяжа лён--
Снапы яго – вясновая прыкмета.
Бо без вясны – замкнёны круг жыцця.
Не будзе без яе пачатку лета.
Вясна – любові велічны працяг
І нараджэнне спелага куплета.
Вясновае
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114031204325
Свидетельство о публикации №114031204325
Рецензии