Адцвiтаюць зiмовыя кветкi-
Крышталёвая казка на шкле,
I чамусьцi вясна перад гэтым
Маразы на iх моцныя шле.
Затрымаць ёй патрэбна малюнкi-
Кожны змройны эскiз снегавы,
Каб разгледзець на iх незабудкi,
Ружы, ландышы, мак палявы...
Не ўласцiва вясне летуценнасць-
Не мастачка яна- працаўнiк,
Вось i спiсвае з вокнаў раслiннасць,
Каб яе паўтарыў красавiк.
Пераймае яна дасканала
ўсе пялёсткi, травiнкi, расткi,
Потым знiшчыць, як i не бывала,
Цуд зiмовы цяплом трапяткiм.
Зойме фарбаў у хмарак, аблокаў,
У вясёлкi гуллiвай, у зор...
I заззяе, узрадуе вока,
Ажыве той марозны узор.
I нiхто нават не пажартуе-
Летуценных як быццам няма,-
Што вялiкую моду дыктуе
Летнiм кветкам гарэза-зiма.
Вялiкая мода
© Copyright: Ольга Жогло, 2014
Свидетельство о публикации №114030900628
Свидетельство о публикации №114030900628
Рецензии