Пракрычу наўздагон вятрам:
Вы не дзьмiце на вёску болей.
Не сушыце спякоту ран
Над Чарнобыльскiм чорным полем.
А вятры, нiбы цень ляза
Зазіраюць у вокны, дзверы…
Па абразе цячэ сляза
Праваслаўнай, палескай веры.
Я свой цень саскрабу нажом,
Закручу яго ў лiст паперы.
Не бярэцца аккорд мажор
I страляюць струною нервы.
Праклінаю той дзень i год
I вясенняга сонца промнi…
Радыяцыя.
Род.
Народ...
Пасівелі ад болю скроні.
26 красавiка 1986
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114030903328
Свидетельство о публикации №114030903328
Рецензии