Жанчына разбiвае шкло
Стамлёнаю рукою.
Яна ляцiць, а ўсе наўкол
Не адчуваюць болю.
Жыла ў душы яе туга -
Iмкненне ўбачыць волю.
Яна замлi сваёй слуга, -
Сваю сыграла ролю.
Апошнi ўздых… I цішыня
На крылах вольнай птушкi.
Мужчына здзiўлены стаяў,
Дзiця ў калысцы гушкаў.
Завеяй дыхала зiма,
Хiнуўся дзень да змроку…
Хацела лётаць – не змагла, -
Зіма была навокал.
1990
Апошнi палёт
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114030903171
Свидетельство о публикации №114030903171
Рецензии