Успаміны, як воблака пылу,
Нібы цень, невядомы, прарочы…
Я губляюся ў прыцемку ночы
І знаходжу там вечнасці крылы.
Палячу праз гады і стагоддзі,
Аднаўлю ўсё, што страчана часам.
Пачастуюся мёдам і квасам
У забытым вякамі народзе.
І на станцыі Сірыус – бэта,
У другім вымярэнні жыццёвым
Я пачую зямныя словы,
Я сустрэну сяброў паэтаў.
Там гучыць беларуская мова
І спяваюць народныя песні…
О, Святая зямля, уваскрэсні!
Адрадзіся з нябыту нанова.
1992
Успамiны
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114030803894
Свидетельство о публикации №114030803894
Рецензии