Вецер волю у полі гукаў.
Там таполю зялёну спаткаў.
Пачаў песні спяваць для яе,
А таполя маўчыць, не пяе.
Што ж маўчыш ты, сястрыца, скажы,
Чаго рукі твае, бы крыжы?
Ці сама звекавала свой век
Ці пакрыўдзіў цябе чалавек?
Дзе падзеліся дзеткі твае?
Можа воўк іх галодны паеў
Ці маланка пабіла ўначы?
Калі ласка, скажы, не маўчы.
Адказала таполя яму:
- Іх вайна ўсіх паклала ў труну.
Пакалечыла рукі мае,
Толькі я шчэ жыву, мы жывем.
Стаю ў полі адна сіратой
І глытаю з каліны настой.
Мая доля - гаркавы палын
Абцярушаны рэхам вайны.
Вецер слёзы з вачэй выціраў
І з грудзей сваіх боль выдзімаў.
Плач да стогну пранізваў званы
Успамінам забойцы – вайны.
1989
ПЛАЧ
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114030803842
Свидетельство о публикации №114030803842
Рецензии