Можна грукаць сабе ў грудзі
І казаць, што ты – паэт…
Ды ад гэтага не будзе
Лепшым стомлены куплет.
Бо паэтам нарадзіцца –
Шанц адзіны на мільён.
Можна вершам заразіцца
І пісаць, бы паштальён.
Толькі ведай – тыя вершы
Да нябёсаў не ўзляцяць.
Пабрыдуць па Свеце пешшу,
Будуць плакаць, бы дзіця.
Калі косіш пад паэта –
Лепш ідзі траву касіць,
Бо свой лёс зламаеш гэтак –
Будзеш ноччу галасіць.
Графаману на заметку
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114030702880
Свидетельство о публикации №114030702880
Рецензии