Кожны сам за сябе
У гадзіну цяжкую я мушу застацца адзін.
У нябёсаў прашу я не грошай, гарэлкі і хлеба,
А спакою навечна пакінутых сонцам ільдзін.
Хутка сам, нібы лёд, ад усмешак гарачых растану,
Пабягу ручаямі скрозь Свіслач да бацькі Дняпра.
Прыйдзе час, я ад гэтага "хутка" хавацца не стану,
Не шкада мне жыцця: шмат паспеў я пакінуць дабра.
Гэта добрыя словы, што льюцца павольнай ракою,
Гэта дзеці дзяцей, што аднойчы падымуць мяне,
Гэта мова - падмурак дзяржавы, крыніца спакою,
Гэта шлях, на якім падарожніка слова кране.
Кожны сам за сябе перад небам трымае экзамен.
Не чытай мае вершы, згубiўшы сябе ў мітусні.
А калі прачытаў, то бязмоўя дакорлівы камень
Кінь далей, вызваляючы сэрца сваё ад хлусні.
05.03.2014
Свидетельство о публикации №114030501279
Андрей Волчок 2 18.04.2014 23:27 Заявить о нарушении
Вершы 19.04.2014 00:04 Заявить о нарушении
Андрей Волчок 2 19.04.2014 00:37 Заявить о нарушении