Нібыта кардыяграма скачуць літары.
І раптам – прамая.
Гэта адзіная роўная дарога,
Па якой адыходзяць паэты.
Недапісаны радок раскрыжаваны на паперы.
Незакончаная думка, быццам цвік.
Тут прыбіты рукі,
Сэрца,
Нервы…
Тут раскрыжаваны крык…
Непачуты.
Апошні.
Прыжыццёвы.
Дарога паэта
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114030402749
Свидетельство о публикации №114030402749
Рецензии
Схіляю галаву, сумую разам з Вамі. Будзем памятаць Рыгора!
Вершы 05.03.2014 13:26 • Заявить о нарушении
Вершы 05.03.2014 13:26 • Заявить о нарушении