Калі Айчыне асляпілі вочы,
Звязалі рукі ланцугом дарог,
Яна брыла адна праз цемрадзь ночы,
Малілася, каб Бог народ збярог.
А Бога не відаць... Яна - сляпая.
Вярні ёй, Божа літасцівы, зрок.
Яна нагамі босымі ступае
Па камянях. І так - за крокам крок.
Куды ідзе – сама таго не знае.
Ніхто не даў гаротніцы руку.
Яна сляды крывавячы ступае,
Бы вышывае лёс на ручніку.
О, Беларусь, такою цябе бачыць
Я не хацеў ніколі, далібог.
Не ведаю, чым мне табе аддзячыць,
Як нам знайсці адну з усіх дарог,
Якая ўвесь народ мой шматпакутны
Да веры, да Айчыны павядзе...
Скажы мне, Божа,
Ты ж усемагутны,
Куды Айчына босаю ідзе?
Малiтва
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114030105976
Свидетельство о публикации №114030105976
Рецензии