Здаецца, аблокі ад страху збялелі
І дрэвы да зорак ускінулі рукі,
І раны вайны яшчэ больш забалелі,
Адчуўшы пакуты душэўнае мукі.
То выбух балесны данесла прырода,
Хацела людзей папярэдзіць, але…
Крычала ў бальніцы кабета ў час родаў –
Відаць парадзісе Чарнобыль балеў.
Хіба яна ведала страшнае слова,
Што жахам напоўніць планеты жыццё?
Чарнобыль!
Чарнобыль – атрутная зона...
Радзіма матулі – зямлі забыццё.
А новая хата стаіць прад вачыма
З альтанкай сярод вінаграднай лазы…
Ды толькі Чарнобыль, бы цень за плячыма,
Дыханнем кранае надзей галасы.
Дзіцятка ўначы страпянецца, заплача...
І стомлены сон адляціць, адыйдзе.
Але хіба можна той сон перайначыць
Што лёг, бы таўро, на зямлі і вадзе.
Боль зямлi
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114030105429
Свидетельство о публикации №114030105429
Рецензии