Колькі разоў прыязджаю дамоў,
Столькі разоў іду па старой,
Брукаванай дарозе,
Абапал якой
Стаяць шырокаплечыя, удумлівыя дубы
Са сваімі спрадвечнымі,
Векавымі марамі.
Колькі разоў углядаюся ў іх счарнелыя,
Змаршчыністыя твары,
Столькі разоў
Адчуваю сябе ў спакоі і лагодзе
Той зямлі,
Якая мяне ўзгадавала.
Чуеш, Палессе! -
Гэта ты жывеш у сэрцы маім
Той спрадвечнай,
Ад нараджэння знаёмай кожнаму песняй,
Без якой не хацелася б жыць.
1990
Палессю
© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114022806530
Свидетельство о публикации №114022806530
Рецензии