Успамiн пра сябра

Валерий Познякевич
Толя Сыс на маім вяселлі
Быў адзін, бы лісток асенні;
Ні жаны, ні дзяцей, ні ўнукаў –
Верш самоты ў бакале грукаў.

А ў вачах - па айчыне слёзы,
Па Дняпру, што цячэ ля хаты…
Клён сівы там шаптаў бярозам,
Што не стала ў паэта таты,

Што пляменнікі маладыя
Бы дубкі, паляглі раптоўна.
А сляза на змаршчынцы стыне
Бы ільдзінка на борце чоўна.

Гэты боль абвастрыў хваробу:
Незагойную думак язву.
Ён глытаў то віно, то соду,
А яны выклікалі спазму.

Ах, Разіма, навошта ж гэтак
Ты пакрыўдзіла так паэта:
Перакрэсліла ўсе дарогі,
Не абмыла паэту ногі.
2007


© Copyright: Валерий Познякевич, 2014
Свидетельство о публикации №114022806355
Список читателей / Версия для печати / Разместить анонс / Заявить о нарушении
Другие произведения автора Валерий Познякевич
Рецензии
Написать рецензию
Да, жаль Толика...
Но Лариса растит его сына Тихона...
В Ветке...
А в 90-м Толик был и на моей свадьбе.

С грустью,
Ангелина (Анжелина).

Летнее Утро   01.03.2014 20:03   •   Заявить о нарушении
+ добавить замечания
Написать рецензию     Написать личное сообщение     Другие произведения автора Валерий Познякевич