Рыгору Барадулiну

Сонца лютага зноў  абцалоўвае лісце  –
сімвал прагі жыцця на прадвеснім галлі  –
асвятляючы дзень, у каторы калісьці
нарадзіўся Паэт на зямлі.

А вятрыска пяе: "Блаславёна матуля,
у якой на вачах вырас гэткі сынок!"
І, дай Бог, хай жыве! Наш Рыгор Барадулін
сёння йдзе на чарговы віток.

Гэты дзень, сапраўды,  – асаблівае свята.
Каб яго не было  – родны край бы збяднеў.
Хто б з паэтаў тады так любоўна-заўзята
прыгажуню-Радзіму апеў?

Хто б яшчэ столькі мудрасці, шчырай любові
назбіраўшы ў паветры ( ўхапіўшы на слых?),
прапусціў праз сябе на цудоўнейшай мове
і ў радочках пакінуў сваіх?

Хто б дагэтуль так годна і гэтак сумленна
па загаду жар-птушкі  – чуллівай душы  –
прыхіляючы сэрца сваё, не калені,
Беларусі любімай служыў?

Пачытайце яго друкаваныя творы,
праглядзіце лісты, фотаздымкі яго  –
і адкрыеце скарб  – свет "ад дзядзькі Рыгора"
і багацце народа свайго.

А сягоння, пакуль яго жонка гатуе
для свайго імянінніка стол (пірагі?),
мы з Тутбаем Паэта свайго павіншуем:
"З днём народзінаў, наш дарагі!"

24.02.2014