Аб Плошчы мару
Я ізноў,
Па адчуванням тым
Сумую так,
Што рэчаіснасьць
Гэта
Рассейваецца
Проста дымам
Свабоды подых,
Волі смак,
І той амапаўскі кулак,
Які нас напалохаць
Здолеў...
Цяпер няма мо
Аднаго-
Надзеі
На Свабоду
З Воляй!
Пайшла б,
Её богу,
І не адна,
З сабой ўзяла б
Сяброў,
Каб знала,
Што не
Не атрымаю
Амапа кулаком
У брыво.
І не таму,
Што забаліць,
Ці твар залье
Крывёю,
Не адчуваю
Я народ
Сваёю
Роднаю
Сям'ёю.
Не абароны
Я прашу,
А крыху болей
Злосьці,
Бо я, старая,
Не змагу
ў адказ
Ім даць
У косьці.
И... опять и... снова
© Copyright: Светлая Две Тысячи 10, 2014
Свидетельство о публикации №114022103454
Свидетельство о публикации №114022103454
Рецензии