НАДЗЕЯ.
***
Мінулае гадЫ жыцця сціраюць…
Што нам прытулкам будзе ў старасці ?
Дзе зараз наш дзіцячы Край…
Мо, толькі ў памяці…
Жыццё, як кажуць, нам не памяняць…
Нам не змяніць яго, ў якой хоць маласці.
Як добра, што мы можам ўспамінаць,
матулю з бацькам,
што жывуць у нашай памяці…
Калісьці давядзецца паміраць…
Жыць дзеці і унукі тут застАнуцца.
Я спадзяюсь, што будуць ўспамінаць,
што застАнуся у іхняй памяці…
*+*
13 лютага 2014 г.
**( жыцця – жизни; дзе зараз – где сейчас; мо – может;
як кажуць – как говорят; тут застАнуцца – здесь останутся;
спадзяюсь – надеюсь).
Надежда
© Copyright: Олег Буйницкий, 2014
Свидетельство о публикации №114021400781
Свидетельство о публикации №114021400781
Рецензии