Я ў Цябе не апошні,не першы,
Ў дождж трымая ў руцэ парасон,
Хто складаў акрыленыя вершы
Да Тваіх залатых валасоў.
Хто у час таямнічы спаткання,
Ў цемры травеньскіх хуткіх начэй,
Гаманіў,пад луной,аб каханні
Да Тваіх,нібы вір той,вачэй.
Б’ецца сэрца,як птушка ў палоне,
Чую сам – хутка скончыцца грук
І,збалелае,скокне ў далоні
Да пяшчоты такіх родных рук.
Я ў Цябе не апошні,не першы,
Але так пажадала зіма…
Я дагэтуль пішу тыя вершы,
А Цябе ужо побач няма…
Я у Цябе не апошн
© Copyright: Артём Дудин, 2014
Свидетельство о публикации №114020609213
Свидетельство о публикации №114020609213
Рецензии