Не знаю, чым зачаравала,
Ды бяз цябе ўжо не магу,
Як без той песні, што вітала
Ў вясновайым кнігаўкі ку-гу!
Як без той зоркі, што на небе,
Гарыць адно мне і табе,
Як без турбот аб жытнім хлебе,
Ці без надзеі ў журбе!
Жыву адно, як цябе чую
Ці бачу, як ты пішаш мне,
І з радасці пейзаж цалую
З радзімай Тучы на сцяне.
Той фотаздымак бачыў многа
Кахання, шчасця і турбот,
То наша родная дарога,
Наш лёс і нашых душ узлёт.
Дык не кідай мяне, аднога,
Бо знікне мова - знікну я!
Чакай мяне, мая дарога,
Любоў апошняя мая!
Ня знаю, чым зачаравала...
© Copyright: Станислав Шастак, 2014
Свидетельство о публикации №114020506889
Свидетельство о публикации №114020506889
Рецензии