Путь наш - по жопу в грязи

МінскіЯ  Хронікі. Шлях  наш –
па  жопу  ў  грАзі.
***
Навокал – абганяюць  нас 
суседзі,
а  мы – завязлі...
І  толькі  робім  выгляд –
едзем.
То – воз  штурхаем,
то -  мацуем  гаць.
Чаму  дарогу 
ды  не  ўладкаваць ?
Дык  не…
Паўзем,
па  старай  каляі,
па  грАзі...

Навокал  нас  суседзі –
у  Будучыню,
быццам  кнЯзі...
І  мы  таксама,
робім  выгляд –
едзем.
А  нам  ад  сораму 
няма  куды  падзецца...
На  Будучыню  нам 
і  не  надзеяцца...
Таму, што  цягнемся,
па  старай  каляі,
і  перапэцканныя 
ў  грАзі...

Смяюцца  з  нас  суседзі,
дразняць…
Што  выгляд  робім –
быццам  едзем.
А  нам  і  адказаць  ім  нечага...
Пад  “рукаводцтвам шуркi-вечнага".
загрузлі  ў  старай  каляі,
па  жопу –
ў  грАзі...

А  шурык, сідзячы  на  Возе,
крычыць  на  ўсіх,
як  быццам  ён -
чужынец  нейчы,
каб  мы  з  ім  Воз
хутчэй  вязлі.
А  сам  у  гразь –
ня  лезе.
А  нам  указАвае -
бегчы ! 
Ды  як жа  нам, 
па  старай  каляі,
па  жопу 
ў  грАзі…
Ці ж, можна  хутка,
разі...
Ды, шурык  цЯжарам  сядзіць...
Дык  можа  хопіць ?
Злазій !
*+*
5  Лютага 2014 г.