Давай будзем так м, як я мы ёсьць
але з абмежаваньнем вербальным:
давай ня гуляць з паняцьцем лёс,
не казаць лішняга ўздоўж шашы магістральнай...
Давай ня будзем казаць сур'ёзна
рэчы, на жарты падобныя,
але я гляджу ў вочы і думаю, што ўжо позна
маўчаць і сьмяяцца быццам ня родныя.
Але ўсё ж такі давай моўчкі паліць ля ганку
ці высунуўшыся з вакна на шаснаццатым...
Мы ледзь ня сталі адно аднога вартыя
ледзь пацалаваўшыся...
Свидетельство о публикации №114011606763