Под небом затянутым паутиной

МінскіЯ  Хронікі. Пад  павуцінным  небам.
***
Была  калісь  Краіна  ТУТ…
Прывольны  Край – для  Чалавека…
Ды  пасяліўся  ТУТ – Павук.
З  Радзімы  сатварЫў  калеку.

І  на  Краіну – наваліўся  Сон…
АплЕцена  Краіна  павуцінай…
Павук  у  цэнтры – сОчыць  ён,
за  кОжнай  беларускаю  хацінай.

Каб – не  былО  дабЫтку  ў  ёй…
ХапАла  каб – на  крОхі…
ЖыццЁ  каб  парасло  чарнобылЁм…
Каб  мы  усЕ – падохлі !

ПаўсЮль – ГалЕча, і  БядА…
І  распаўзАнне  Гнілі  з  БрУдам…
Павук  па  павуцінам-правадам,
у  хату  кожную – нясе  сваю  атрУту !

ТУТ  людзі – не  жывуць…
СнуЮць, спалоханна – не  ходзяць…
Калі  цябе  ТУТ – не  сагнУць,
цябе  ТУТ – злОмяць !

Была  калісь  Краіна  ТУТ !
ТУТ  птушкі – сонца  сустракАлі ! 
І  неба – павуцінаю  аплЁў  Павук…
Пад  шэрым  небам  ТУТ  жывЕм  гадАмі…

Прачніцесь  людзі ! Сонцу  дайце  ход !
Дарэмна  Богу  жАліцца !
Павук – нас  жрэ  ўжо  дваццаць  год !
Сажрэ  Усіх !  І  не  падАвіцца….

Рві  павуціну ! 
Кожны  з  нас – сваЮ !
Бацькі ! 
Вучыце   гордасці  сваю  дзяціну !
Я – Словам  за  Радзіму  паўстаЮ !
ЗнічтОжым – ПавукА  і  павуціну !
*+*
4 студзеня 2014г.
**( калісь – когда-то;  Краіна – Страна; Радзіма – Родина; сОчыць – надзирает;
за  кОжнай – за каждой; дабЫтку – достатка; хапАла – еле хватало;
чарнобыль – дикорастущая полынь; ГалЕча – Нищета; Бруд – дурно пахнущая грязь;
атрута – яд; спалоханна – запуганно; паўстаЮ – восстаю).