Пакацiўся гадок
нiбы той калабок
i пакоцiцца далей паволi.
Быццам клiча лёс той
за высокай гарой
ды нясе , як той пух ад таполi.
I па схiлам крутым,
па дарогам благiм,
хуткасцi, як раней, не збаўляе.
За зялёны лясок,
як знiкае гадок
усю чароўнасць губляе ў гая.
I смяротнасць знарок
аклiкае гадок,
ды цудоўную песню спявае.
Дзе застане начлег,
дзе прыпыне свой бег ,
год пра тое нiколi не дбае.
Колькi следам яшчэ
калабкоў лёс спячэ,
што наперадзе час нагадае?
Толькi вось чалавек
непакоiцца век,
што за тым калабком нас чакае!
Гадок-калабок
© Copyright: Анастасия Сазанкова, 2014
Свидетельство о публикации №114010204786
Свидетельство о публикации №114010204786
Рецензии