Так бурліць вада ў рэчцы.
Ой, шырокая – злуе…
І масточак утапіўся,
Не відаць яго нідзе.
З берагоў выходзіць рэчка,
Так злуецца на людзей.
З таго берагу–казача
На кані прымчаў хутчэй!
Пасадзіў з сабой красуню
Ды паехаў да людзей.
А вада кіпіць у рэчцы
І злуецца ўсё мацней.
На тым беразе дзяўчынка
Устрывожана глядзіць.
Яна ў жоўценькай сукенцы,
Нешта кажа,ўслед бяжыць.
Не пачуць ім тыя словы,
Гэткі грохат ад вады!
Мо, хацела сберагчы іх
Ад ліхой якой бяды?
Каля пераправы
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2013
Свидетельство о публикации №113122209223
Свидетельство о публикации №113122209223
Рецензии