Григорьев на белорусском - В. Скоринкин

Владимир Скоринкин

Рыгору Грыгор’еву


Гуляюць цені на гары.
Ніжэй рака пяе.
Лаўлю я рыбу на зары,
А рыба не клюе.

    Грыша Грыгор’еў


Ужо зара крыві згубіла шмат.
У прыцёмках, поўначы і поўдні.
Заказы не прымае лістапад.
Прымай усё і аб вірухах помні.

Прымай і не ўздыхай.
              І з тым ступай.
Ідзі, хоць і далёка да начлегу.
І хоць, магчыма,
             Толькі дзень да снегу,
Ідзі сабе і цяжка не ўздыхай.

Пустыя страсці
              З плеч сваіх страсі
І мерай вёрсты крокамі цяпер.
Дабро і вернасць у грудзях нясі
І тое, што да мэты дойдзешь, вер.

Хай завірухі лютыя шалеюць.
Ты іх не бойся – і ў паход гайда!
Бо завірухі – весняя вада.
Яны часовыя, яны хварэюць.

ЛІСТАПАД

Як стюжна і як шэра на зямлі.
Нямой няласкай восень апантана.
І мокры снег, як попел той з вулкана,
І днём, і ноччу ў шэрані палі.
Як стюжна і як шэра на зямлі.

Заган і бед шмат у маіх краях.
Пужлівыя і маладыя вербы.
Паслухаць пошчак салаўя цяпер бы,
Ды марыць позна ўжо аб салаўях.
Заган і бед шмат у маіх краях.

Хоць сумна, перадзім’ю ўсё адно,
Ці секчы, ці паліць палі пустыя.
Разлука, цемрадзь, горыч, летаргія.
Прасторы, як закрытае акно,
Ды першаму марозу ўсё адно.

Ты іншую лепш песню заспявай.
Дум нелагодных утаймуй парыў.
Сноп весніх слоў спалі ў кастры напева.
Палі і не шкадуй. Яны не дрэва.
Яны ўваскрэснуць, толькі б не астыў
Ад прымаразкаў першых іх матыў.


***
Дзіне Грыгор’евай

Дзённыя астылі страсці.
Заціхае лог.
Месяц, як чужое шчасце,
Выплыў з-за аблок.

Сыпле з берага крутога
Ў завадзь пятачкі.
Побач сэрдца дарагога
Гучные штуршкі.

Адпазна да новай рані
Міласэрдны час –
Дзённыя залечваць раны
Ноч прымусіць нас.

А зямлі ажно да ранку
Стоена чакаць,
Калі зноў зара заранку
Змусіць заспяваць.

Да світання, да разлукі
Месяцу гарэцб
І сваёй каханай рукі
Мне дыханнем грэць.


***

Зара, зараначка, зарушка,
Чырвонакрылы небакрай.
Мая журботная жар-птушка,
Не адгарай, не адлятай.

Як мне адлюстраваць сутонне?
Хачу спяваць, а ў горле ком.
Мой голас ціхі, ломкі сёння,
Ды я заплакаў над радком.

***

Між днём і ноччу меж няма.
Заход – світанне,
                поздзень – цьма.

Дождж, завіруха, пекла, стынь –
Прасветлы свет, жывая сінь.

А горыч восеньскіх разлук
Вяснее з поціскамі рук.

Той шлях, што не зарос травой,
Злучае ганкі два з сабой.

Журба і радасць – дзве сястры,
Людскія яркія кастры.

Прыпеўку або гімн ўзяць,
Раз ёсць душа, дык песней зваць.

А быль і казка – сваякі,
Лісты ў наступныя вякі.

Радзіма ёсць у нас. Яна,
Як і зямная вось, адна.