КАЗА

Раз прыехаў той Антось
Да мяне  ў  хату
Ды прывёз з сабой казу –
Рыжую, махнатую.
"Можа, лепей  навязаць
На двары,  за хатаю?"
"На двары? Але ж ваўкі
Ходзяць там  зубатыя!"
"Дзе ж падзець тваю казу?"
Гавару  Антосіку,
"Можа  лепш яе прадаць?
Вунь сусед,хоць і лядач,
Гэтак  пяліць свае зенкі
На  казу  лахматую!
Паспрабуй яму аддаць
Гэткую  бадатую!"
А каза Антосю: "Кінь,
Хто падыйдзе да  мяне?
Забадаю ўсіх я- згінь!”
Тут Антосік  пабялеў,
Нібы чымсці захварэў.
Размаўляе з ім  каза
Чалавечым  голасам!
"Жарты,браткі,а ці не-
Ушчыпніце  вы  мяне!"
А яна -давай  крычаць,
Ваяваць у  хаце!
Не падпусціць а нікога,
Развалілась спаці.
Паглядзеў на то Антось
Ды  бягом  к суседу:
"На, вазьмі яе,браток,
Бо я  ў  горад  еду.
Знойдзе скарб яна табе,
Зажывеш   багата,
Будзе добра пілнаваць
Ад  напасці  хату!
А яшчэ ў прыдачу,братка,
Я адсыплю табе злата."
Як пачуў сусед пра тое –
Павалок казу з сабою…
А Антосік быў як рады,
Што пазбавіўся ад ада.
"Што за цуда ды за ліха?!
Раптам усё кудысьці знікла…
Ажно косы ўсе дыбком –
Дзе ж усё падзелася?!
Можа, праўды я саснуў?
Гэтак  бы  хацелася!"