Яўгеніі Янішчыц - ад шчырага сэрца прысвячаю.
Жэня…
Яўгенія…
ты – так далёка… – ў нябёсах –
паглядаеш на нас…
ну і, – як табе нашыя лёсы?
Паглядзіць… ты ж мяне зразумееш, – напэўна, –
бо, – жывем нейк не так… мы жывем неяк – вельмі дрэнна:
за чаргою… – чарга – ў краму
– дый, – не ў кніжную,
Жэнька, – не…
Нехта стаў у чаргу – “па грамы”
– дый, – не лёсу шчаслівага… – не.
А пасля, – (ў выходны адзіны) у святую нядзельку –
мы ідзем не да храму, Яўгенія, –
мы бяжым па сукенку.
Што з таго, – што пісала калісь – пра “святое каханне”?
Што з таго, – што крычала: “так нельга!” – на развітанне?
Жэня…
Яўгенія…
ты – так далёка… – ў нябёсах –
паглядаеш на нас…
ну і, – як табе – “Белыя РОСЫ”?
21.11.2013.
Жэня Яугенiя
© Copyright: Инна Дорошкевич, 2013
Свидетельство о публикации №113112104972
Свидетельство о публикации №113112104972
Рецензии