Нина Шклярова. Вечность

За каплей капля наша жизнь уходит,
Как из-под валуна бежит вода, –
То стихнет вдруг, то небеса расколет,
Звездою улетая в никуда.

А вечность восседает, как царица,
На троне всех мгновений и веков,
И слушает, как день за днём струится
Сквозь решето бегущих облаков.

Высматривает жертву, суетится,
На небосводе – хмуром и седом,
И забывает, что она – царица,
Злодейкою заглядывая в дом…

Но вдруг порой – крылатая, как птица –
Она гнездо совьёт в тебе, во мне,
Чтоб из ладоней тёк напев криницы,
И звук за звуком лился в тишине.

По капле наше время убывает,
Как за цветком цветок – весна в садах.
За тучей туча в небе проплывает,
И дождь вприпрыжку скачет, как всегда.

Перевод с белорусского


Нiна Шклярава

Вечнасць

За кропляй кропля жыццейка знікае,
Нібы з-пад каменя струмень вады…
То набяжыць, то зноў сарвецца з краю
І зоркаю знікае ў нікуды.

А вечнасць засядае, як царыца,
На троне ўсіх часоў, вякоў усіх,
І слухае, як дзень за днём імжыцца
Скрозь рэшата аблокаў трапяткіх.

Выглядвае ахвяру, мітусіцца
За хмараю, нібыта за кутом,
І забывае, што яна – царыца,
Ды як зладзюжка пранікае ў дом.

Бывае, што крылатая, як птушка,
Яна гняздуецца ў тваёй душы.
Напеў крынічны на далонях гушкае
І гук за гукам падае ў цішы.

За кропляй кроплю жыццейка губляе,
Пялёстак за пялёсткамі – сады.
За хмаркай хмара ў небе праплывае,
А дождж пусціўся ў скокі, як заўжды.