Мне сонца зробіць падарунак,
А вецер – ціха абдыме…
На Захад йдзе мой накірунак.
Дайду? Быць можа, што і не…
Перада мной увесь свет адкрыты,
Але скаваны ў кайданы…
І ногі ўсе мае пабіты
Аб перашкоды той дзіры.
Я не ганюся за прызнаннем!
Не трэбы долі мне дары.
І не накажаш пакараннем!
Мне бы не захад… мне б – зары!!!
Лічы, малю цябе, Усявышні!
Перад табой ўсе роўны мы!
Ці ў свеце гэтым я стаў лішні?...
Ці я глухі, ці я сляпы?!
Што ж… можа гэта пакаранне
За вольны дзікі нораў мой.
Бывай, Радзіма! Больш не стане
Мяне… Прыйшоў зарана захад мой.
***
© Copyright: Стала Новак, 2013
Свидетельство о публикации №113111900801
Свидетельство о публикации №113111900801
Рецензии
