Нина Шклярова. Я невольница вечности...

Я – невольница вечности.
Ночь предо мною.
Словно в люльку,
Прилёг ветерок на порог…
Пусть рассеются сны
За моею спиною.
Грёзы роем вокруг,
Иль то пыль из-под ног?

Я – невольница вечности.
Мысли о доле,
Как горячие угли
Я вновь собрала…
Кто заходится плачем,
Страдая от боли –
То ль ребёнок в избе,
То ли в травах пчела?

Я – невольница вечности,
Пусть и свободна,
Пусть витаю, как чайка
Над гладью морей.
Но на остров,
Где так одиноко сегодня,
Ветром выброшен был
Парус жизни моей.

Мой счастливый билет
Остаётся в полоне
У судьбы. Мчится поезд
В просторах пустых.
И трепещущий,
Как мотылёк на ладони,
Задрожал поцелуй на губах
И – затих…

Я – невольница вечности.
Звёзды так странно
Надо мной, как зрачки
В волчьей стае горят,
И волчицей свои
Зализала я раны,
Но они всё равно
Нестерпимо болят.

Я – невольница вечности.
Ночь приминает
Чернобыльник, чей шелест
Походит на вздох.
И во сне снова мама
Меня обнимет
Там, где светится крест
У померкших дорог.

перевод с белорусского

Нiна Шклярава

* * *

Я — палонная вечнасці
З ночы самотнай!
Бы ў калыску, вятрыска
Прылёг на парог…
Разглядаць свае сны
Я не маю ахвоты.
Роем мроі вакол
Ці то пыл каля ног?

Я — палонная вечнасці.
Думкі зграбаю,
Як гарачыя вуглі,
Яшчэ да святла…
Хто заходзіцца плачам,
Ад болю канае —
Ці ў хаціне дзіцёнак,
Ці ў націне пчала?

Я палонена часам,
Хоць душою свабодна.
Нібы чайка, лунаю,
Ды што мне з таго?
На востраў бязлюдны,
Што завуць адзінотай,
Быў занесены ветрам
Ветразь лёсу майго.

Мой транзітны білет
У жыцця у палоне.
Я чакаю, пакуль
Прагрукоча цягнік…
Вось, нібы трапяткі
Матылёк на далоні,
Затрымцеў пацалунак на вуснах
І — знік…

Я — нявольніца вечнасці.
Вечар. І зоркі,
Нібы зрэнкі,
Што ў зграі ваўчынай гараць.
Як ваўчыха, свае
Зноў залізваю болькі
І вучуся увагі
На іх не звяртаць.

Я — нявольніца вечнасці.
Ноччу самотнай
Мне ціхуткую песню
Спявае быльнёг,
Ды матуля у сне
Абдымае пяшчотна,
Дзе бялеецца крыж
У сутонні дарог.