Замах на жыццё

Замах на жыццё
“ Ты бацьку майго забiў i зямлю яго паланiў
дзеля мяне,
а цяпер не любiш мяне” Рагнеда

Адпылаў агонь заўчасна ,
адгарэў, зараз пагасне ,
як не падкдываем дроў
 i толькi попел ад кастроў.
І каханне свет-Рагнеды
адышло, заставiў беды.
І Рагнедзе жутка дрэнна,
намаганнi ўсе дарэмны...
Зiгзагамi шляхi вялi
пачуццi ў роспачы калi.
Князь вырашыў заначаваць,
сорам не ведаў, што казаць,
у Прадславiна, вядома,
 недалёка хоць да дома.
У сэрца б.е шалёны шрот.
Сардэчны рытм, як кулямёт,
дрыжыць няцвёрдая рука.
Жаноча доля нялегка.
Зноў Рагнеду не мiнала
цяжкая душы навала.
Трымала нож ужо ў руках
 i на жыццё князя замах.
Прачнуўся муж у момант той
i нож адвёў моцнай рукой...
Зваряцеў, крыўда запела:
“ Як руку падняць сумела
на жыццё ўладара?
Не чакай цяпер дабра.
Убiрайся  хутка ў белле
 i чакай смерцi iмгнення.-
У ваччу здзiўленнасць, дакор –
свой шлюбны апранай убор!”
Гнеў Уладзiмiра вялiк.
Князь к непакорству не прывык.
Замах тым болей на жыццё.
Разюшана, як пачуццё!
”Зараз смерць табе чакацi.
Апранайся хутчэй мацi.”
Жонкi сэрца  ўлякнулася,
ў ляку апранулася.
Чакае ў апачывальнi
момант смерцi пагражальны.
Цi падганяе смерць хутчэй.
Цi жалка стала ёй дзяцей?
Пэўна Рагнеда кiпела,
помста здрадзе агалцелай.
Пачуцця лiхiя хвалi
да адвагi прызывалi.
Княгiня жонка! Дзе? Калi ?
Прыгажунь полацкай зямлi.
Паважая зняважалi ,
не кахалi,не вiталi.
Абяцая жа ілгалi.
Пакацiлi болю хвалi.
Убачыўшы Ізяслава
княжычу прапанавала,
каб меч узяў у рукi сын
i на шляху бацькi адзiн ,
устаў на ахову мацi .
Вартаўнiк!Адчай у хаце!
Хлопчык трымае храбра меч,
хаця той меч яму да плеч.
Што мог зрабiць хлопчык малы?
Не развяжа вузел сталы.
Аднак, малы гэты ўчынак
зрабiў вялiкi замiнак.
Князь уражан эпiзодам
рашыў раiцца з народам.
Склiкае мiгам ён баяр.
Для Уладзiмiра  ўдар.
Удар моцны i страшэнны,
сон адразу князя дрэнны.
Родны сын! Як ён на брата.
Вось табе i родны тата!
“ Далей ад Кiева, далей-
 тая прамова ад людзей,
раяць ветлiва баяры
даць Рагнедзе Полацк стары.
На княженне Ізяслава,
вялка Русь выручала-
далей ад Кiева, далей
i не мазолiў каб вачэй!”
І гэта здарыцца пазней.
Сэрца мяцежнае мацней
калацiла грудзi мацi .
У Ізяслаўль гаравацi
вырашыў так Рагнеды лёс,
дабразычлiвы свет нябёс.
Неўтульна душе з сума
памiж прымуса i глума.
У сэрцы пасялiўся  боль .
Навакол бяднота i голь.
Пасялiлi iх далёка...
Ачунялi тут ад шока,
што давялося перажыць,
гадзiны смерцi палiчыць.