На паляванне

Раз  сабраліся  сябры
Паляваць у лес ійсці.
Селі ў брычку і айда
Па масточку да ляска.
А на першым рубяжы
Сабака–лайка як заўжды!
Ён стаяў як капітан,
бы трымаўся за штурвал,
Аглядая  ўсё навокал,
Нібы ў небе зоркі сокал.
Паляўнічы  выхваляўся,
Ганарова ўхмыляўся-
Гэткі пёс – цаны няма,
Сам заловіць ён дзіка!
Дык давай хутчэй,братва,
Покуль ясна галава...
Едуць,едуць,гарлапаняць,
П'юць гарэлку ў мітусне.
Тут сабака так завыла-
Ажно  холад па спіне!
Паляўнічы  кажа  ўсім,
Што  пара ўжо  ійсці,
Бо яна дзікоў  тут чуе –
Можа хутка іх знайсці.      
З брычкі злезлі хто як мог
І пайшлі яны ляском.
А сабака - завывае…
Ажно косы ўсе дыбком!
Абярнулісь, паглядзелі-
І усе працверазелі.
Што ж мы,хлопцы,нарабілі,
Чымсці лайку прыдавілі?!
А яна так плача,людцы,
Слёзы льюцца бы з вядра!
Падыйшлі -асвабадзілі…
Ох і дАла ж стрэкача!
Як маланка  паімчала,
І не трэба ёй дубца.   
Як мы будзем паляваць,
Дзе цяпер яе шукаць?               
Доўга,брат,яны хадзілі…
Но сабаку–не  злавілі,
Ён не даўся ім у рукі-
Адчуваў страшэнны мукі.
Толькі праз чатыры дні
Абьявіўся  пёс  жывы!