Жыццё працягваецца

Перш здарыцца сварка, бойка,
потым вайна  - ідзе разлік,
лютасць, ненавісць і порка,
і помста за язык язык.
Мсцівец Дабрыня  - меч і шчыт
Уладзіміру гартуе.
Так разыграўся апетыт,
вака к Кіеву кіруе.
Прывабны Кіева прастол,
Днепр нясе магутны хвалі.
Жыццё буяніць навакол,
подых-віхр гарачай далі.
А як Рагнеда? Сорам, боль,
выйсця мабыць не шукала,
шэпт князя ласкавы – анёл -
штось душу яе кранала.
Не дапаможа тут выццё,
пакута не дапамога,
трэба працягаваць жыццё,
у жыцця крута дарога!
А князя знявага муціць,
занадта з гонарам душа,
цягнула век каламуця
і забаронная мяжа.
Неабыякавы князь быў
да прыгажосці і ўчынкаў,
Рагнеду з часам не забыў,
перавага другім жонкам.
І, безумоўна, не інакш,
дарадчыцай слыла ўмелай,
карыснай, ведаў добры князь,
Яго сэрданька трымцела.
Ён пакахаў,  Цяпло вяло .
Каханне сапраўды поруч,
якое дзіўна прарасло
палына густую горыч.
Каханне – сэрцу адкрыццё.
Князю многа даравалі.
Без гарачага пачуцця
прыхільнасць расла не справе.
Бо таму раней павага,
дзяцінства больш шчаслівы лёс,
не мела, як князь знявагі,
дзіцячы жах у скронь не поўз.
Каханай расла дачушка,
бацькоў, братоў паважала.
Без варожасці, як птушка,
ўсе пытанні вырашала.
Наражаецца дзіцяці,
Уладзімір не пакахан
і Гарыслава ўжо маці.
Дзіцяці зараз першы план.
Князь абласкаў і пакахаў.
І Гарыславаю назваў.
А як Рагнеду атрымаў,
доўга аб тым не размаўляў.
Сумленне сп іць, сумненне тож.
Два-тры ласкавыя словы.
Быццам па сэрцы востры нож.
Калі дойдзе да размовы.
Полацк уласна пакарыў,
князь Уладзімір поўны сіл.
Трон Кіева бел-свет закрыў.
Узняў дарожны едкі пыл.