Блазару Леан ду Янг бараву - ад глядачоу пераклад

Жыу' блазар: ен знішчвау' мінуты -
Сумныя мінуты тут ды там, -
Грым,парык, другія  атрыбуты
Ен дарыу' калегам - блазарам.

У светлым цырку, паміж нумарамі,
Незау'важна ды паражняком.
Зноу' з'яу'ляу'ся блазар паміж намі,
Іншы раз з вар'яцкім кау'паком.

Наш глядач распешчан блазарамі
Прагне жартау' ен, трахнуу' з машны
І крычыць:"Зрабі, каб рагаталі!
Калі блазар ты - хуччэй смяшы!'

Вось і мы... Пакуль у'слых бурчалі:
"Выйшау' на манеж, цяпер смяшы!" -
Ен тым часам усе, аб чым мау'чалі
Ціханька выцягвау' з душы.

Зноу'ку мы у сумленні - век дваццаты:
Цырк у нас, канешні, міравы,
Сапрау'ды, блазар быу' сумнаваты -
Не вяселы, нават, не жывы.

Ну а ен, як быццам нейкі шэльма,
Раптам, пры святле, у дзве рукі
Брау' журбу з унутраных кішэняу'
Душау', апранутых у пінжакі.

Потым мы смяялісь адурэла,
Пляцкалі, далоні раздрабя.
Не была жартоу'наю падзея -
Ен згінау'ся у' чужой журбе.

Толькі балбача ды пустазвоня -
Усе журлівей станавіу'ся мім:
Ад таго, што груз чужога гора
Па звычаю, ен лічыу' сваім.

Цяжкія маркоты, нават міму,
Ен згібау'ся у' коле светлавым.
Усе гарчэй рабілісь пантамімы,
Пашыралась глыьіня маршчын.

Усе турботы нашы ды нягоды
Жменямі павыграьау' ен з нас.
Быцца абезбальвау' нам роды -
А сабе аховы не прыпас.

Мы цяпер без болі рагаталі,
Радасна, па жудасным часам.
Вох, як нас прыемна абакралі -
Узялі усе, што замінала нам!

Час! Разбіу' у кроу' сабе калені,
Ен маукліва разважау' свае.
Рыжы усталявайся на арэне
ды зайшоу' у кожнае жыцце.

Ліха наша вынес добры геній
За кулісы - вось и смешна у'сім.
Раптам - рой украдзенных імгненняу'
Сабрау'ся выключна у ім адным.

У сотнях тысяч лямп пагаслі свечкі.
Барабанау' дробат - цішыня.
Надта многа ен узваліу' на плечы.
Момант - ды пашкоджанна спіна.

Гледачы - ды людзі паміж імі -
Разважалі - п'яніца упау'...
Блазар у апошней пантаміме
Загуляу'ся - ды перагуляу'.

Ен застыу' не дзесці, не за морам -
Каля нас, чало зямле схіліу'.
Першы клоун захліпнуу'ся горам
Проста моц сваю не разлічыу'.

Крочыу' я наперад неу'таміма,
Ды паспеу' схіліцца перад ім.
Гэты трук - ужо не пантаміма:
Смерць была - царыцай пантамім!

Злодзей той з каленяу' зрэзау' путы,
Ноччу не выкрадвау' каней.
Мім памер. Ен знішчвау' мінуты -
Сумныя мінуты у' людзей.

Многія, хто выхвалення дзеля
Не даваліся: нядрэнна й так!
Блазар падыходзіу' плямай белай
Ціха ды бязгучна -  на руках...

Знікнуу', кануу'  ен, -  як ветрык здзьмунуу'!
Можа гэта жарта дзівака?...
Толькі я кау'пак яму -  прыдумау' -
Гэты блазар быу' без кау'пака!