Забытым словам маё сэрца не будзі,
Не варушы зажытую ў ім рану,
Ты лепш выразна ў вочы паглядзі,
Зусім звычайна, не чакаючы падману.
Ці могуць вочы тыя, што кахаў,
І пра якія песні слёзна пеў мне.
Ці могуць вочы тыя, што аддаў,
Аддаў, невесць каму, цябе не помніць?!
Зялёныя, радныя – ты казаў,
Да іх іду, за іх аддам жыццё я…
Казаў – ніколі б іх не прамяняў,
Казаў… Пасля пакінуў… і патухлі.
Патухлі мары, і памкненні, ён аддаў…
Ён прамяняў усё то, на што маліўся.
На вочы тыя, перад сном што цалаваў,
На тыя родныя, зялёныя – забыўся…
21.08.2013
© Кристина Песецкая
Забытым словам маё сэрца не будз...
© Copyright: Кристина Песецкая, 2013
Свидетельство о публикации №113100800608
Свидетельство о публикации №113100800608
Рецензии
ох спасибо Вам.
давно не слышала родной язык.
Александра Рыжевская 08.10.2013 01:51 • Заявить о нарушении
давно не слышала родной язык.
Александра Рыжевская 08.10.2013 01:51 • Заявить о нарушении
Александра Рыжевская , спасибо Вам за отзыв! Всегда рада быть услышанной!
Кристина Песецкая 08.10.2013 11:20 Заявить о нарушении
Кристина Песецкая 08.10.2013 11:20 Заявить о нарушении