На прыпынку чакаю аўтобус.
Летні вечар, гараць ліхтары.
У цішы прадумляю свой опус.
Сарафан траплю як заўжды.
І бутэлька віна ўжо распіта,
А ў вушах іграе панк-рок.
Я для новых гісторый адкрыта,
Мне застался адзін дробны крок.
Я займу апошнюю лаўку -
На вісу так нязручна пісаць.
У аднім толькі бачыць напрамку
І да бунта ўсіх заклікаць.
Трыдцаць сем у далі ўжо бачна.
У нататнік дадала штрыхі.
Смутак сэрца трымае, так цяжка!
І тады я складаю вершы
Аутобус нумар 37
© Copyright: Вдохновленная Шутом, 2013
Свидетельство о публикации №113093000223
Свидетельство о публикации №113093000223
Рецензии