У месным часопiсе “Кожны з гурта”
Каня аддавалi чамусьцi “за так”.
Яшчэ дабаўлялi – “зусiм не стары,
Што робiць iспраўна i есць разы тры”.
Давалi яшчэ –xамут, сена i лейцы,
Але мне здавалася – круцяць жа бейцы.
Калi я прыехаў, той конік стары,
Хадзiў, быццам, зданне на заднiм двары.
Гадкоў яму была, напэўна, занадта,
Ён бачыў вайну i „усе божыя святы”.
Здароўе свае конь растрацiў з гадамi,
Як сiлу шалёную, але разам з зубамi.
Такая вось справа, той конiк „за так”,
Даўно не еў зерне, згубiў хлеба смак.
I каб ад сядзiбы старога прагнаць,
Рашалi, рашалi, рашылi -...аддаць!
За працу цяжкую ды i за руплiвасць
Навошта на мяса – скажыце на мiласць.
Такiя мы бачым навогул навiны,
Напэўна людзей розум з часам пакiнуў.
Сяргей Брандт, 22.09.2013
КОНЬ ЗА ТАК
© Copyright: Сергей Брандт, 2013
Свидетельство о публикации №113092209363
Свидетельство о публикации №113092209363
Рецензии