Зачынены дзверы старэнькай сядзiбы,
Разбiтыя вокны, маўчыць журавель.
I толькi вартуюць сад чорныя слiвы,
Ад дзiкага звера, ад зграбных людзей.
Занесены снегам хлявок, бы аўчынай,
I дымам ад хаты не цягне нiяк.
Плот да зямлi нахіліў сваю спiну
I просiць, i молiць, як хворы жабрак.
Стаiць цiшыня i сарока не енчыць,
Сумота на белым не мае цяпла.
Дзiцячаю думкай згарыць гэты вечар,
Маркотны i голы спiць бэз ля вакна.
Сяргей Брандт, 13.02.2013
Старэнькая сядзiба
© Copyright: Сергей Брандт, 2013
Свидетельство о публикации №113092101056
Свидетельство о публикации №113092101056
Рецензии