Глядзiш з дакорам: «Дзе ты ходзiш?
Ну колькi я магу чакаць?»
Але не мовiш, толькi просiш,
Бесперапынна абдымаць.
Зрываю яркiя адзеннi,
Што апранула сёння ты,
I каляровым афармленнем
Яны кладуцца на кусты.
Нам будзе горача i мякка,
Нас будзе вабiць лета звон.
I будзе ўся трава памята,
I будзе ўздыблены бятон.
Восем разоў дадзiм напору,
Што я ў табе, што ты на мне!!!
I позiрк твой ўжо без дакору
У мае вочы зазiрне...
Прысвячаецца мiлай дзяўчыне - Сiмуляцыi Сарказму: http://stihi.ru/avtor/katokdianamai
Дакор
© Copyright: Бонифаций Козодёров, 2013
Свидетельство о публикации №113090506898
Свидетельство о публикации №113090506898
Рецензии