Нечаканы РАЙ

Калі доўга чагосьці чакаць - яно прыйдзе
І ў лапах пухнатых зайздроснае будзе трымаць
А ў вачах будуць зоркі блішчэць і падыдзе
Надта блізка, што стануць калені дрыжаць
- Што ты, Люцко, трасешся? ты сам вельмі доўга так марыў
Як абрынецца шчаце зненацку табе ў галаву
Як адразу жыццё свае карты пад носам  раскрые
І абміне цябе крыўда, пагарда і шлях у дрыгву
Сумаваць ад таго як жыццё не адкажа усмешкай
У бясконцае таньчыць калі чуеш як льецца музло
С пачуццём што у гэтай гульні ты каштоўная пешка
Крок за крокам дайсьці да мяжы дзе зьзяе святло
Можа будзе другая магчымасьць, а можа не будзе
Растлумачыць навошта я гэта пішу ?
Выбачай але розум па крыху мяне пакідае
І пад саванам белым корп мой ляціць у смугу
Там пачуцці мае і не зробленных справаў каменні
Нерухома стаяць сярод шэрай студзёнай вады
Пранясуцца як птушкі над гэтым сумлення імгненні
Я не колі не марыў аб раі, алеж трапіў сюды.

 2013, 04, 09 в 2:34