Збiраю аднойчы калiну,
Мне сонца з нябес зiхацiць.
I бачу я раптам дзяўчыну,
Што зверху лагодна глядзiць.
Хоць я i нiжэйшы – няважна,
Прыткнуся да пылкiх грудзей,
Стан стройны паглажу адважна,
Затым падбяруся нiжэй.
I будзе мядова-салодкiм
Калiны ўзбуджаючы сок,
Калi з паднябеснай высоткi
Ты сядзеш на мой таўкачок.
I будзе спадручна i мякка
I цьвёрда аж восем разоў!!!...
I прыдзем з табою мы заўтра
Пад гэты калiнавы кроў.
Дзяучына з калiны
© Copyright: Бонифаций Козодёров, 2013
Свидетельство о публикации №113090303669
Свидетельство о публикации №113090303669
Рецензии