Ну вось i усе, пятнаццаць крокау,
Пятнаццаць крокау да дзвярэй.
Гляджу у след, малю я Бога,
Каб усе ж вярнууся, зрязумеу.
Яшчэ хвiлiна, наступаю
На сваю гордасць i за iм.
Але ужо не паспяваю,
Застауся толькi белы дым.
Стаю пад першым белым снегам
I сэрца ужо не чую мусiць.
I аб адным прашу я неба,
Каб ен прабачыу i вярнууся.
I крыуда, боль, адначосова,
Жыцце не мае болей сэнсу.
У калодзеж цемны прымусова
Я бросiла кавалак сэрца.
Вярнууся ен, жыве надзея,
Усе можа быць, калi небудзь.
« Лепш апранiся, халадзее,
Прыехау я ключы вярнуць.»
Адным прамым ударам у сэрца
Не дау мне шанцу на жыцце.
Але адзiн кавалак б'ецца,
Я выжыву дзеля яго.
Сняжынка на маей далонi,
Сляза табе услед упала.
Свабодная, не у палоне,
Цыганка прауду ж нагадала.
Ну вось i усе...
© Copyright: Татьяна Солонко, 2013
Свидетельство о публикации №113082701408
Свидетельство о публикации №113082701408
Рецензии