Кот - друг Человека

"КОТ – СЯБРА  ЧАЛАВЕКА"

Са зборніка "Гішторыі дзеда Алега".
***
Я  жыву, канешне, не  адзіны.
Кот  са  мною  пражывае.
З  таго  гОду,
як  мяне  і  нарадзілі.
Памятаю,
то – гуляе  дзесь,
то – тут  сядзіць…
І  што  даю – жувАе...

Можа  гэта  і  ня  той  ўжо  коцік.
Можа  сын  таго...
А, можа, ўнук,
ці – праўнук...
Радаслоўная  ката
мяне  і  не  клапОціць.
Бо, галоўнае,
са  мною,
тутькі, ён...
Ці, за сталом  я,
ці, ў  дварЫ,
па  нейкай  справе.

Бо, галоўнае,
мне  ёсць  з  кім  размаўляці.
Слухае  мяне  ён,
і  мурлыча.
Ну, наўродзе, адабрае.
Па-свойму, там  можа,
па-кацяцці...
Але ж,
я  парАюсь  з  ім –
і  лёгка  йдзе  любая  справа !

Разам  з  ім
глядзім  мы  тэлебачанне,
ёсць  у  нас  старэнькі  тэлебАчар.
Пра  палітА-еканоміку  судАчым,
пра  навіны...
Й  вечар  ўжо, гляді ж, 
ня  марна  стрАчаны...

Кот  жа,
ён  ня  тое, што  сабака.
Разі ж  псіна  пОйдзе  лОвіць  мЫшай !
Кот жа  сам
бяжыць  на  двор  пакакаць,
а  сабаку,
не  звядзеш – на  пол  надрышча.

Вось  таму мне  кот –
жыццёва  радасць.
Як  каму,
мне ж – сЯбра  чалавеччы…
І  пра  майго  ката  усялЯку  гадасць
распушчаць  на  маёй  хаце  нЕча !

Сын  жыве  у  горадзе,
з  якОйсцью  Аляргіяй.
І  пайшлі ж  імЁны  у  жанчын !
Кажа  сын,
што  ёй  не  да  спадобы,
нават  дух  каціный.
Дык,
трэба ж  Аляргыю  гэтую  лячыць !

Я  казаў  яму, а  сын  рагоча...
Кажа, з  ёй  жыве, і  будзе  жыць.
Ну, няхай  жыве,
 калі  лячыць  ня  хоча...
Кот  наконт  Ляргіі  не  супроціў...
Кот  маўчЫць.

Сын  казаў,
каб  я  кідаў  падворак,
ды  й  на  горад,
да  яго  ў  кватэру.
Кот  таксама  слухаў,
а  ў  вачах  катА
такое  гора...
Як  у,
без  атрада  піянЕра...
Без  мяне  падохне ж, 
тут  адзін,
халера...

ТАма, ў  горадзе –
мятро, тралейбусы  і  ванна...
 І  ліфтА  ў  кватэру  падымае...
І  ляжы  сабе,
як  шляхціч,
на  дыване...
У  цяпле  і  сытасці здыхАй.

Аніхто жа  мне  там  не  знаЁмы...
"Як  жывЁця ?" – некаму  казаць...
І  ката
няма  ў  сыноўім  доме.
Хто ж  мне  будзе  нос,
як  ён, лізаць ?

Тут, на  вёсцы,
шчэ  жывы  сусед  з  суседкаю...
Цераз  тры  двары – рыбак  знаёмы.
У  магАзіне  мяне  ўсе  вЕдаюць.
Не-е-е...
Не  паеду  я  нікУды  з  дому !

Кот  ў  мазгах  маіх –
напэўна  тэлепаціць...
На  калені да  мяне  залез,
і  давай  з  удзячнасцю  мурчАцьціць.
Ну, скажыце,
як жа  без  яго  я,
без...
*+*
16 ліпеня 2013 г.
**( не  клапОціць – не беспокоит; парАюсь – посовещаюсь; спрАва – дело;
тэлебАчанне – телевИдение;  тэлебАчар – телевИзор; ня  мАрна  стрАчаны – не впустую прошёл;
з  якОйсцью  - с какой-то; не  да  спадОбы – не нравится;  накОнт – насчёт;
ў  вачАх  - в глазах; некаму  казаць – некому говорить; знаЁмы – знакомый;
вЕдаюць – знают; з  удзячнасцю – с благодарностью).