Маё сэрца так доyга балiць,
Што здаецца не здолею болей
Без цябе y гэтым свеце пражыць,
Каб не згiнуць пад нацiскам болi.
Ты пакiнуy мяне назаyжды,
Нават сны мае больш не хвалюеш.
Толькi ведаю… Пройдуць гады…
I аднойчы мяне ты разбудзiш.
I мы пойдем з табою туды,
Дзе пакiнулi нашы пачуццi,
Дзе згубiлi сябе праз гады,
У каханнi другiх пад прымусам.
Нам збавення з табою няма,
Так i будзем кружыцца y марах,
Бо цябе адабрала зямля,
Бо не лётае бусел у пары…
Ты мяне, калi зможаш, прабач…
За yсе словы, якiя калолi
Прама y сэрца… А я, як палач,
Дабаyляла табе новай болi.
Ты мяне, калi зможаш, прабач...
Што цяпер слёзы змылi мне вочы,
Што душой маёй грае скрыпач…
Год ад году… Ад ночы да ночы…
Ты мяне, калi зможаш, прабач
© Copyright: Виктория Ковель, 2013
Свидетельство о публикации №113061102941
Свидетельство о публикации №113061102941
Рецензии