1. Што расказау стары млын

УСТУП
Дзе сканчаюцца сцяжынкi
Стаiць дуб, яго галiнкi
Над ракою навiсаюць,
Хмаркi цяжкiя трымаюць.

Стаiць дуб, рака не спiць
Колам старым млын рыпiць.
Там, дзе ўнiз ляцiць вада,
З пены жоўтай барада.

Казак млын усялякiх мае,
Казкi — скарб рачнога краю.
Б’юцца i смяюцца хвалi,
Зоркi у тонях свет схавалi.

Жабка скача, што ей ночка,
Слухай казку пра паночка….

ЧАСТКА ПЕРШАЯ І НЕ АПОШНЯЯ

Звiнiць, зацiхае маленькi iскрысты званочак,
На конiку едзе кудысьцi старэнькi паночак.
Ноч абдымае абшар, небагляд хрусталёвы,
I шлях цераз лес накрывае коўдрай сталёвай.

Рыпiць вазочак абадком i пяе cвае песнi,
Туман памiж мхоў мокрыя хусткi развесiў.
I змрок дагары, i не блiсне далёкi агеньчык,
Да ранiцы спiць за гарою кiрпаты праменьчык.

Месяц, як шабля, здзiўлена ўнiз пазiрае,
Куды едзе воз той? Што ноччу ў лесе шукае?
А стары панок, нагарнуўшы на ногi саломы,
Заснуў i не бачыць, што шлях ужо невядомы.

Вазок вязне коламi ў чорным халодным балоце
I ценi, як зданнi, стаяць у замерзшым чароце.
I грукае жах уначы i з бакоў, кругалля абступае,
А след ад вазка на зямлi старанна лiсцем сцiрае.

Цiха ў полi — нi звону, нi скрыпу, нi груку,
Водзяць зданнi вазок, як сляпога па кругу.
I галосiць ля леса птушка крыкам жахлiвым,
Апусцiўся да долу туман у паклоне маўклiвым.

Сяргей Брандт, 17.11.2012