Полдер и камыш

                АННИ М.Г. ШМИДТ

                ПОЛДЕР  И  КАМЫШ

                Лежу я на спине и каждый день
                гляжу на небо,- рассуждает полдер;
                возможно, это кажется, но мне
                отсюда облака видней, как будто…
                Иль это только кажется мне… в полдень.

                И беспрестанно рядом плещется вода,
                босыми ножками камыш слегка пиная,
                босыми ножками камыш, который спит,
                воды не замечая, он мечтает…
                Нет, не о том…
                О белых волосках шести мечтает,
                о волосках шести китайского коня -
                коня Квин Янга белых волосках.
                Квин Янг бы, будь он жив, из волосков тех белых
                сумел бы сделать кисточку, которой
                камыш бы дремлющий увековечил…
                Но умер он, Квин Янг, давно, давно, давно…
                Но…, но…
                Но ч-ч, молчи о том! Ни слова камышу!
                Он так расстроится, если о том услышит
                и станут вдруг ему воды босые ножки
                невыносимы.

                Лежу я на спине, а будет ночь,
                хотел бы я тогда, - так рассуждает полдер,-
                закрыть глаза, так как с ночными облаками
                мне одиноко. Как и  с птицами ночными
                мне одиноко.
                Иль это только кажется мне… в полдень.


                Перевод  З.Бал-Печерской


De polder en het riet

De polder zegt: Ik lig hier op mijn rug
en tuur de ganse lieve dag naar boven;
misschien is het verbeelding maar ik vind
dat ik aldus de wolken beter zien kan …
Of is het t;ch verbeelding … zegt de polder.

En ondertussen schopt het water tegen het riet
met blote voetjes, aldoor met blote voetjes
tegen ’t riet dat niets terug doet en dat droomt
en dat maar wacht en dat maar droomt van …
Neen, niet daarvan …
Van zes Chinese paardenharen droomt het,
van zes Chinese haren uit de witte staart,
uit de Chinese staart van Kwin Yang’s witte ros.
Van die zes haren zou Kwin Yang, als hij nog leefde,
een wit penseel vervaardigen en daarmee zou hij
het wachtend riet vereeuwigen, als hij nog leefde …
Maar hij is dood, allang, allang … allang, allang,
Kwin Yang.
Maar sst, verzwijg het! Zeg het niet tegen het riet!
Het zou zo treurig worden, ’t riet, als het dat hoorde.
Het zou ineens de blote voetjes van het water
niet meer verdragen.

De polder zegt: Ik lig hier op mijn rug
maar als het donker wordt dan wil ik wel eens even
mijn ogen sluiten, want de wolken in het donker
maken mij eenzaam. En de vogels in het donker
maken mij eenzaam.
Of is het t;ch verbeelding … zegt de polder.

Annie M.G. Schmidt (1911-1995)