2 Дачные путешествия

- Ты дзе, бабуля? - унук гукае.
- Чаму ж не спіш ты, любы мой?
   Глянь у акенца - ноч блукае.
   Вунь месяц. А які спакой!
   На небе зоркі ноч малюе,
   Цвыркун стракоча за акном,
   Бэст* гаўкнуў - хату ён вартуе,
   Ты, унучак, спі салодкім сном.
- Бабуля, казку, - зноў ён просіць.
- Стамілася ўжо казаць.
   На сёння казак, пэўна, досыць...
   А мо ў ракеце палятаць?
Замоўк, здзівіўся: Дзе ж ракета?
  Тут дача, гэта наш пакой,
  І ў піжамы мы адзеты, 
 У гародзе бульба, за сцяной.
- На зорным небе шлях намецім,
  Уключы ліхтар - пражэктар наш.
  У твар падзьмуў касмічны вецер,
  Сам за штурвал, ці мне мо даш?
- Ты ўсё, бабуля, выдумляеш!
- Чаму? У акенца паглядзі:
  Там безліч зорак назіраеш.
  “Бяжыць мядзведзь”, за ім - другі:
  Ноч дорыць шмат сузор’еў розных ...
  Але ж не ведаю ўсіх ...
І раптам дождж лінуў у барозны...
Сядзім на ложку, унук прыціх.
Спынілася, на жаль, вандроўка,
Ракета-дача ў цемры зноў.
К падушцы клоніцца галоўка,
-Чароўных, унучак, табе сноў.


*Бэст - клічка сабакі.