Я згадаю...

* * *
Душанька мая, што маўчыш?
Заблудзiлася цемначы?
Разгубiлася ў скрыжаваннях
Познiх стрэч, раннiх расстанняў?

Нi святла ў акенцы, нi зорачкi.
I вада крынiчная – горыччу
Ад цяжкой, быццам грэх, сумоты
У бяздомнасцi адзiноты.

2009 г.


* * *
Я згадаю, што зноў лятаю
Над зямлёю, сагрэтай сонцам.
Вецер крылы мае гайдае
I разгортвае долы бясконцыя.

…Цi памроiлася – падалося –
Быццам зноў жыццё пачалося?..

2010 г.


* * *
Успомнiць: дзесьцi тут жыла,
У нейкiм часе.
Бадай, шчаслiваю была,
Але – дачаснай…

2001 г.


ДАРАГАНАВА

Дараганава – не ад «дарогi»,
Дараганава – ад «дарагi»
Калi сэрца ўзрываюць трывогi –
На свае вяртайся кругi.

Кругам Пцiч падыходзiць няспешна,
Кругам лес абдымае цябе,
Кругам танчыць у полi сцежка,
Травы шэпчуць у варажбе.

Толькi добрага нам жадае
Векавечны асiлак-дуб.
Кругам бусел над iм лятае.
Ветрык песню зрывае з губ

I нясе яе ў бездарожжа…
Каб са шляху радзiмы не збiцца,
Дараганава дапаможа
Чыстым спевам гаючай крынiцы.

5.02. 2010 г.


* * *
Божа светлы, у гэтых сценах
Колькi жыццяў марна сатлела!
Не разгарэўся святы агонь.
Хоць адной ты падай далонь.!
 
Хоць адзiн засланi агеньчык –
Так душа расхрыстана енчыць
I дашчэнт згарае у змроку.
Мiласэрным акiнь жа вокам!

Паглядзi: ей, слабой, няўцямна,
Што табе адзiнока таксама,
Што i Богу трэба сагрэцца
Цеплынёй даверлiвых сэрцаў.

Стыне поўнач, кругамi ходзiць
I са свету – у жахi зводзiць.
…Божа, у чатырох сценах
Над людзьмi уладарыць цемра!

2003 г.


СЯБРУ–ПАЭТУ

Можа, ты прыедзеш знянацку –
Я, бадай, не буду i ведаць,
Быць каму удзячнай за ласку
Зноўку рэдкую радасць зведаць.

Калi вочы добрыя – побач,
Усiм сэрцам каму малiцца,
Што цябе адпусцiў твой побыт
Да мяне – пагасцiць у сталiцу?

Мы з табою – сябры па сэрцы.
I адным падобныя гартам:
Уратоўваць душы ад смерцi
У нядолi
             i – у багаццi.

Праз гады працягнуўшы ростанi,
На трывалую нiжам аснову:
Нашы жыццi, такiя розныя,
Цесна звязвае Слова…

2003 г.


* * *
Вярбу хацела пасадзiць –
Яе спiлiлi.
Сынка хацела падрасцiць –
Яго згубiлi.

Не сонца на маёй зямлi –
Iмжа нядолi.
Аблокi мараў адплылi
Далей «нiколi».

Ды гляну ранкам пад акно –
Трапеча пруцiк.
То дрэўца парасткам ўзышло
На месцы зручным.

Дачка смяецца, вунь, з хлапцом –
Чакай-ма ўнукаў!
Свет маладосьцi  грэе дом
Надзей зарукай.

Вярба свае загоiць раны,
Распусцiць косы.
…Любi жыццё, жыццём абраны!
Для шчасця – досыць.

2000 г.


* * *
Дзесьцi на тым свеце
Млечны спявае вецер,
Хрусткiя зоркi гайдае,
У адзiноту гуляе.

Тут жа, на гэтым свеце,
Змрочны лятае вецер,
Хiлiць кусты долу,
Не падпускае золак.

З рук iрване браму
Вецер не той жа самы:
Не валадар адзiноты,
А гаспадар маркоты…

2002 г.


МАЛIТВА

Часу дай, а не стае – дай мне рады,
Каб i днём лятаць, як ноччу лятаю.
I хмурынкi цёмныя з далягляду
Я, руплiвая, сама паздымаю.

Часу дай, а не стае – дай мне веры:
З ёй над безданню iсцi не жахлiва.
Толькi з верай у сцюдзёным бязмер’i
Адзiнота бывае шчаслiвай.

Часу дай, а не стае – дай цярпення.
Мусiць, мне яго ў жыццi не хапае:
Мiтусяцца матылькамi iмгненнi,
Ды ўтрымаць iх рука не трывае.

Акрамя цярпення,
                веры i рады –
Прадчуванняў праявi зданi,
Каб на гэтай зямлi неспагаднай
Адбiвалiся
               вышынь гранi…

2002 г.


* * *
I як птушкам вяртацца з выраю,
Раптам сэрца запросiць волi,
Быццам лёгкi ветрык-задзiра
Калыхне счарнелае голле.

I панурым лiстом-старэчай
Адпадзе цярплiвая звыкласць,
I надзеяй на шчасце сустрэчы
Юны лiсцiк свой кiне выклiк.

I раскрыюцца шчодрыя далi,
I пагладзiць далонi поўня:
Што ж у будучым мы не згадалi?
Што з загаданага не споўнiць?

З вышынi адлётнага часу
Горкiм жалем вусны асмяжыш.
…Вольнай птушкай ляцець-iмчацца –
Як пакiнутае ўзважыш?

Жнiвень, 1987 г.