Калісьці праз паселішча адно
Гасподзь у коле вучняў сціпла крочыў.
Вакол сабраўся здзеклівы натоўп
І ўзяўся зневажаць Ісуса ў вочы.
Ды дзіва – Чалавечы й Божы Сын
Стаяў і так паблажліва ўсміхаўся,
Што чалавек збянтэжаны адзін
Сумеўся дый усклікнуў, не ўтрымаўся:
“Гасподзь! Няўжо ты гэтак любіш нас,
Што нават не адкажаш на абразу?”
Хрыстос рассыпаў жэмчуг у адказ –
Аднім спакойна вымаўленым сказам:
"За што нябог-гаротнікаў караць –
Знявераў, у няведанні няшчасных?
З нас кожны толькі тое можа даць,
Што мае ў кашальку сваім уласным…”
19.01.2011
Калiсьцi праз паселiшча адно...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2013
Свидетельство о публикации №113040610276
Свидетельство о публикации №113040610276
Рецензии